သူကဘာသာတရားကို ကိုးကြယ္ ကဘာသာတရားကို ကိုးကြယ္ ကိုင္း႐ိႈင္းသူျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ကိုယ္က်င့္တရားလည္းေကာင္းသည္။ သူကအလုပ္မွ သက္ျပည့္ပင္စင္မယူ ခင္က သူတာဝန္ယူရေသာေနရာမွာ အမ်ားမက္ေမာသည့္ ေနရာျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲ သြားေအာင္ဖန္တီးႏိုင္ေသာ္လည္း သူက သူ၏ ကိုယ္က်င့္တရားကို ပက္ ကင္မဖြင့္ခဲ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိရွင္မႏွင့္ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္တို႔က သူ႔ကိုဘုရားျဖစ္ မည့္ အုတ္နီခဲဟု စကားလံုးအေဟာင္း မ်ားျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳစကားဆိုခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္က်င့္တရားကို အပြန္းအပဲ့မခံ ခဲ့ေပ။ ရသည့္လစာကေလးႏွင့္ စနစ္ တက်သံုးစြဲရင္း သူတုိ႔ဘဝေလးက ျပင္ဦးလြင္ ရာသီဥတုေလးလို ေအး ခ်မ္းခဲ့သည္။ ထို႔အတူ သူက႐ိုးသားသူတုိ႔၏ ပံုေသနည္းအတိုင္း ခ်ဳိ႕တဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ အလွဴအတန္းႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မလုပ္ႏိုင္ေပ။ သူလုပ္ႏိုင္သည္မွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ‘ဝါဆိုသကၤန္းကပ္ျခင္း’ ႏွင့္ ေန႔စဥ္သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အိမ္ ရွင္မႏွင့္ သမီးတို႔ကုိလည္း ဆြမ္းဟင္း ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဘုရားဟု မေျပာ မိေအာင္ သတိေပးထားရသည္။
အ ဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူကိုယ္တိုင္ လည္း ဟင္းမပါဘဲ ထမင္းခ်ည္းမစား ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ကမၻာႀကီးကအစ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သလို သူတို႔မိသားစု ေလးလည္း လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ လာခဲ့၏။ အျဖစ္အပ်က္က မဆန္းေပ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ့ေသာ မိဘပိုင္ အိမ္ႏွင့္ေျမကို ညီႏွင့္ ညီမတို႔က ေတာင္းဆိုလာေသာေၾကာင့္ လက္ရွိ ေပါက္ေစ်းႏွင့္ေရာင္းပစ္ကာ အညီ အမွ် ခြဲေဝယူလိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ သူ တို႔ သန္းေခါင္စာရင္းေလးလည္း လိပ္စာပယ္သို႔ေရာက္ရွိသြားရေလ သည္။ ထို႔ေနာက္အခန္းတစ္ခန္းမွာ ယာယီငွားေနရင္း အတည္တက်ေန ရန္ သူကိုယ္တိုင္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ရွာရသလို ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနေသာ သားကိုလည္း စံုစမ္း ခိုင္းထားရသည္။ တစ္ရက္တြင္ သား ကအလုပ္က ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔ကိုေျပာလိုက္၏။
“အေဖ အေဖ အခန္းေလး တစ္ခန္း ေတြ႕လာခဲ့တယ္” “ဟုတ္လား။ ေစ်းကေရာ အေဖတို႔ တတ္ႏိုင္ရဲ႕လား”
“အဲဒါကို ေျပာခ်င္တာအေဖရဲ႕။ လက္ရွိေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေငြ မေလာက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပိုင္ရွင္က အေရးတႀကီးေငြလိုေနလို႔ ေလွ်ာ့ ေရာင္းတာ” ထို႔ေနာက္ သားကအခန္းဖြဲ႕ စည္းပံု၊ အက်ယ္အဝန္းပိုင္ဆိုင္သည့္ အေထာက္အထား ေစ်းႏႈန္းစသည္ တုိ႔ကို အတိအက် ေျပာျပသလို၊ အိမ္ ခန္း၊ ဧည့္ခန္း၊ မီးဖိုခန္းစသည္တို႔ ကိုလည္း သူ႔လက္ကိုင္ဖုန္းမွ တစ္ ဆင့္ျပသည္။
“အေဖစဥ္းစားေလ။ သံုးေလး ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယူလိုက္ခ်င္တယ္။ ေစ်းလည္းသက္သာတယ္။ အ႐ႈပ္ အရွင္းလည္းကင္းတယ္။ ပိုင္ရွင္က သူငယ္ခ်င္းေလ။ ကြၽန္ေတာ္က မယူရင္ ပြဲစားကိုအပ္မယ္တဲ့”
“ေအးေလ မင္းအေမနဲ႔ တိုင္ပင္ ၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတာေပါ့” ထိုေန႔ကတည္းက သူ၏အ သည္းႏွလုံုးႏွင့္ ဦးေႏွာက္ကို ေပါင္း စပ္ၿပီး စဥ္းစားသည္။ မင္းအေမႏွင့္ တိုင္ပင္မည္ဆိုေသာ္လည္း အိမ္ ေထာင္တစ္ခုကို စတင္တည္ေဆာက္ ကတည္းက မိသားစုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔အဆံုးအျဖတ္သည္သာ အတည္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ပ်က္ည ႏွစ္ ညလြန္ေျမာက္ၿပီး ေနာက္တတိယ ေျမာက္ေန႔တြင္ သားကသူ႔ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ကို ေမးလာခဲ့၏။ “ေအး အေဖက အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္း စားတယ္။ သားေျပာတဲ့ အခ်က္အ လက္ေတြအရ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ပြဲစား တစ္ေယာက္ကလည္း တန္တယ္။ ယူလိုက္လို႔ေျပာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ အဲဒီအခန္းကို မယူဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္” “ဗ်ာ”သားက သူ႔ကိုပုစၧာတစ္ပုဒ္လို ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ဘာျဖစ္လု႔ိလဲ ဟုေတာ့ ကြန္ပလိမ္းမတက္ေပ။ ထုိ႔ေနာက္ ‘ဟုတ္ကဲ့’ဟုဆိုကာ အိမ္ ေနာက္သို႔ ဝင္သြားေလသည္။ ထိုအခန္း မည္မွ်တန္တန္၊ မည္မွ်ေကာင္းေကာင္း ရဟန္းသံဃာ တစ္ပါးပါးကို ေန႔စဥ္ဆြမ္းေလာင္း ခြင့္မရေသာ ‘၇’လႊာျမင့္သည့္ တိုက္ ခန္းတစ္ခန္းကို ျငင္းပယ္လုိက္သည္ က သူ၏ေအာင္ျမင္မႈဟု ယံုၾကည္ ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေမာင္ျမင့္ေအာင္