ဟိုလမ္းမွာ ဟိုပန္းပြင့္ေတြနဲ႔

ဟိုလမ္းမွာ ဟိုပန္းပြင့္ေတြနဲ႔
May 25, 2017 Asian Fame

3:59 pm
ဟိုလမ္းမွာ ဟိုပန္းပြင့္ေတြနဲ႔

Cေျမာက္မွေတာင္၊ အေနာက္မွ အေရွ႔

နယူးေယာက္မွာ မိုးမစဲေသး။ Met  အျပင္သို႔ မထြက္ရေသးခင္မွာ အေရးေပၚ တာဝန္တစ္ခုေၾကာင့္ အီေကြတာ ကို ေက်ာ္၍ ေတာင္ ဘက္ သို႔ ကူးရျပန္သည္။ အေရွ႕အရပ္ဆီ ခရီးဆန္႔ရျပန္ပါသည္။

ကိစၥက သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ အတြက္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွာ ဘာေတြလုပ္ ေနၾကသည္၊ ေဒသႀကီး တစ္ခုလုံးအ တြက္ ဘယ္လိုေတြလုပ္လွ်င္ သင့္ ေလ်ာ္မည္ ဆိုေသာ စာတမ္းတစ္ ေစာင္တင္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ အစည္းအ ေဝးက ႏွစ္ရက္စာမွ်သာ။ သို႔ေသာ္ ခရီးေထာင့္ သျဖင့္ ေလယာဥ္ သုံးဆင့္ စီးဖို႔ ႏွစ္ရက္ၾကာသည္။

စင္ကာပူ တြင္ ေလယာဥ္ေျပာင္း ရမည္ျဖစ္ရာ ကသီလင္တျဖစ္ႏိုင္ သည္။ ထိုင္း၏ သုဝဏၰဘုမၼိတုိ႔၊ စင္ကာပူ၏ ခ်န္ဂီတို႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္စိ လည္ေနက် ေနရာေတြျဖစ္၍ သတိထားရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ ဆြဲတန္ဆာအျဖစ္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္ လုံးႏွင့္ပင္ တက္ခဲ့သည္။ သို႔တိုင္ ေအာင္ပင္ လက္ပ္ေတာ့ကြန္ပ်ဴတာ တို႔ ကင္မရာတို႔ေၾကာင့္ ေလးေန၏။

ရန္ကုန္ မဂၤလာဒုံမွထြက္ၿပီး သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အၾကာမွာ ခ်န္ ဂီသို႔ေရာက္သည္။ ျပန္ထြက္ရမည့္ ဂိတ္ဝ boarding gate ကို အၫႊန္း ဖန္သားျပင္မွာ ၾကည့္ေတာ့ မိနစ္ ၂ဝ လမ္းေလွ်ာက္ ရမည္ဟု ေတြ႕၍ စိတ္ ေအးသြားရသည္။ တစ္နာရီခြဲမွ် အ ခ်ိန္ရေသာ္လည္း အစစ္ေဆးခံရတာ တန္းစီရတာေတြကို အခ်ိန္ေပးလွ်င္ နာရီဝက္ေတာ့ ေငးခ်ိန္ရမည္။

အေရာင္းဆိုင္ေတြကိုလြန္ေတာ့ ေလွ်ာက္လမ္းထဲ ေရာက္လာသည္။ အေရာင္း ဧရိယာမွာပင္ ေရကန္ ေလးတစ္ကန္ကို ေတြ႕ရေသး၏။ အ တြင္းစိုက္ indoor plant ေတြႏွင့္ ပန္းပုေတြႏွင့္ လွလွပပလုပ္ထား သည္။ ေရထဲမွာ ေရာင္စုံငါးႀကီးေတြ ကူးေနၾကသည္။ ထိုငါးမ်ားကို စိတ္ ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္႐ိုက္ဖို႔ ေရေပၚ စင္ေလးတစ္ခု လုပ္ေပးထားသည္။ ငါးေတြက  Oscar ေခၚ လိေမၼာ္ႏွင့္ အျဖဴက်ား၊ အလ်ားတစ္ေပခန္႔ငါး မ်ဳိးေတြျဖစ္၍ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မေနခ်င္။

ေလွ်ာက္လမ္းနံရံေပၚမွာ ပန္းခ်ီ ေတြေတြ႕၏။ သုဝဏၰဘုမၼိလို နံရံခ်ိတ္ ဆီေဆးကားႀကီးမ်ား မဟုတ္ပါ။ နံရံေပၚမွာ ကိုယ္လုံးျပည့္ ဆြဲထားေသာ ကားမ်ားျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဟုဆိုရ ေသာ္လည္း ေဆးမသြင္းရေသးေသာ ပုံၾကမ္း(sketch)မ်ားသာျဖစ္သည္။ ေရာင္စုံ ပန္းခ်ီကားရွည္ႀကီး အျဖစ္ ဆက္လုပ္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။ (ပုံ-၁)

ထူးျခားမႈမွာ အာဆီယံအဖြဲ႕ဝင္ ႏိုင္ငံ အလိုက္ကို ႏုိင္ငံတစ္ခု အတြက္ ေပ ၄ဝ ခန္႔ ေနရာယူ ေရးဆြဲထား ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ကို သူတုိ႔ ဘယ္လို ပုံေဖာ္ေပးၾကမည္လဲ စဥ္းစားမိသည္။ ရွာၾကည့္ေတာ့ မ ေတြ႕။ ေရးဖို႔ က်န္ေနေသးပုံ ရသည္။ ေရႊတိဂုံ ဘုရား၊ ျမစိမ္းေရာင္ စပါးခင္း၊ ကြၽန္းေတာ၊ ေက်ာက္စိမ္းတြင္း၊ ဧရာ ဝတီျမစ္၊ ပုဂံ႐ႈခင္း စသည္မ်ားေရး ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ဆက္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။

Baloစင္ကာပူမွ ဘာလီ

အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံသည္ ကြၽန္း ႏုိင္ငံျဖစ္၏။ အီေကြတာကို ခြလ်က္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ကြၽန္းႀကီး ကြၽန္းငယ္ ကြၽန္းမႊားေပါင္း ၁၃၅ဝဝ နီးပါး ရွိ သည္။ လူဦးေရက သန္း ၂၆ဝ ဝန္း က်င္။ ထိုႏုိင္ငံတြင္ ဘာလီကြၽန္း သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြႏွင့္ နီးစပ္လွ သည္။ ဟိႏၵဴဘာသာ ဝင္မ်ား ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မ်ားရွိေနၿပီး ယဥ္ ေက်းမႈခ်င္းက နီးစပ္ေန ၍ ျဖစ္သည္။ (က်န္ အင္ဒိုနီးရွားက မူဆလင္ဘာ သာဝင္ခ်ည္း လို လိုျဖစ္ သည္။ တ႐ုတ္ မ်ားက ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ေလ့ ရွိသည္။) ဘာလီကြၽန္းမွာပင္ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္ က ဝ ဒသမ ၅ ရာခုိင္ ႏႈန္းသာ ရွိသည္။ ဟိႏၵဴကေတာ့ အ မ်ားစု။ တစ္ခ်ိန္ ကေတာ့ အင္ဒိုနီး ရွားသည္ပင္ ဗုဒၶဘာသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ ၏။ သူတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ႏုိင္သည့္ မွတ္တမ္းမ်ားကို သလႅာတိယပ်ဳိ႕ အစ ရွိေသာ စာေဟာင္း မ်ား တြင္ ေတြ႕ရ သည္။ အစီ၊ အင္က်ည္၊ သူေယာင္ စေသာလူမ်ဳိးမ်ားကို မာလာယုကြၽန္း ဆြယ္ႏွင့္ ထို႔အလြန္ ကြၽန္းမ်ားမွလူ မ်ဳိးမ်ားဟု ဖတ္ရဖူးသည္။

ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈသည္ ဗုဒၶဘာ သာယဥ္ေက်းမႈထက္ ေစာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္အအုံ မ်ားတြင္ ဟိႏၵဴလက္ ရာမ်ား ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ ပုဂံ ဘုရားပုထိုး အခ်ဳိ႕တြင္ပင္ ဟိႏၵဴလက္ ရာမ်ားကို ျမင္ႏုိင္သည္။ ဘာလီ ကြၽန္းရွိ ဗုဒၶဘာသာ အေဆာက္အ အုံမ်ားက ဟိႏၵဴလက္ရာ ပိုလႊမ္း သည္။ ယေန႔တိုင္ အျမတ္တႏိုးေလ့ လာစရာျဖစ္ေနေသာ ေဗာေရာ ဗုဓု ေက်ာင္းေတာ္ အပါအဝင္ (ဘာလီ ရွိ) ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာ မ်ားတြင္ ဟိႏၵဴဟန္ကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ရာမ လကၡဏာတို႔၊ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ တုိ႔လည္း သူတို႔ေရွး႐ိုးရာမွာ ရွိသည္။ ဝတ္စားဆင္ယင္ၾကပုံလည္း တူ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာလီသည္ ျမန္ မာတုိ႔အတြက္ သြားခ်င္စရာေနရာ ျဖစ္ေနပါ၏။

maskလွ်ပ္တစ္ျပက္ ဘာလီ

သို႔ေသာ္ ထိုဘာလီ သို႔ ေလဆိပ္ ဝင္နား/အိပ္စက္ျပန္ထြက္ ခရီးသည္ အျဖစ္သာ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ ရပါ သည္။

စင္ကာပူ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ မွထြက္ ခဲ့ၿပီး သုံးနာရီေလာက္ ရွိေတာ့ ဘာ လီကြၽန္း ၏ၿမိဳ႕ေတာ္ ဒင္ပါဆာ Den-pasar  ရဲ႕ Ngurah Rai  ေလဆိပ္ကို ေရာက္သည္။ ဤေလဆိပ္တြင္ ကြၽန္ ေတာ္ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးရမည္။ အထုပ္ သြားေရြးၿပီး လူဝင္မႈ တို႔ အ ေကာက္ခြန္ တို႔မွ ထြက္လာေတာ့ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္က ည ၈ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ ဟိုတယ္ ရွာရမည္။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ မဂၤလာဒုံ(အသစ္) ထက္ ေလး ငါးဆမက ပိုႀကီးေသာ ေလ ဆိပ္ထဲမွာ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ ေလွ်ာက္သြား လိုက္ ရာ ေလဆိပ္၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း (အမွန္ေတာ့ ေသး ေသး မႊားမႊားအပိုင္း တစ္ပိုင္း )ျဖစ္သည့္ Novotel ဟိုတယ္သို႔ ေရာက္ သြားပါသည္။ ဟိုတယ္မွ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ထြက္လည္ လိုလွ်င္ ရႏုိင္ေလာက္ ေသာ လမ္းမႀကီးႏွင့္ ထိုလမ္းမႀကီး ဆီ ဦး တည္ေနေသာ တံခါးတို႔ကို ျမင္ေနရ၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာရာ တြင္ ဂိတ္တံခါး ရွိလိမ့္ မည္။ ထိုဂိတ္ သည္ ေလဆိပ္ ထဲျပန္ဝင္ရာလမ္း လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စစ္ေဆးေရး ေတြ ရွိမည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အင္ဒိုနီး ရွားဗီဇာ မရွိ။ အာဆီယံ မိသားစု မို႔ ဆိုက္ေရာက္ ဗီဇာကို ဗီဇာေၾကးေပး ၍ ယူျပန္လွ်င္လည္း ျပႆနာရွိ လာႏုိင္သည္။ အစိုးရႏွင့္ သက္ဆိုင္ ေသာခရီးမို႔ ကြၽန္ေတာ္ အမွားခံလို႔ မရ။ ဒင္ပါဆာၿမိဳ႕ထဲ ဒီအခ်ိန္ သြားလို႔ လည္း ညေစ်းတန္းမွာ ေစ်းဝယ္႐ုံ အျပင္ မရွိ။ သူတို႔သုံးေငြ(႐ူပီယား) လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိ။

ဟိုတယ္က ႀကိဳတင္ ဘြတ္ကင္ နဲ႔မို႔ ၅ မိနစ္အတြင္း ကိစၥၿပီးသည္။ အခန္းက တတိယထပ္မွာ။ က်စ္ က်စ္လ်စ္လ်စ္ႏွင့္ လွလွ ပပေလး ျဖစ္သည္။ ညစာကို ေလယာဥ္မွ ေကြၽးလိုက္ၿပီးၿပီျဖစ္ရာ ဘာမွမလို ေတာ့။ ဆာလည္း မဆာ။ ေရေကာင္း ေကာင္း ခ်ဳိးၿပီး ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ ေသာက္လိုက္သည္။ ေကာ္ဖီထြက္ ေသာေဒသမို႔ ေကာ္ဖီက ေကာင္းလွ သည္။ ဆာေတာ့မွပဲ ေအာက္ထပ္ က စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေဒၚလာႏွင့္ ဝယ္စားေတာ့မည္စိတ္ကူးၿပီး လက္ပ္ ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ဆြဲထုတ္လိုက္ ရ၏။ စာတမ္းအတြက္ လိုအပ္တာ ေတြ ထပ္ထည့္ရဦးမည္။

soliderဘာလီမနက္ခင္း

ဟိုတယ္တုိ႔ ပုံစံအတိုင္း ဝိုင္ဖိုင္ (Wifi) စကားဝွက္ ေပးထားသျဖင့္ ဟန္က်သည္။ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ မွာ လည္း ဝိုင္ဖိုင္ရသည္။ သုံးနာရီစာ သုံးဖို႔ အတြက္ လြယ္ လြယ္ေလး လုပ္ ယူလို႔ရသည္။ ထုိ႔ထက္ ပိုၾကာၾကာ သုံးခ်င္လွ်င္ ပတ္စ္ပို႔ နံပါတ္တို႔ ဘာ တို႔ျဖင့္ ေလွ်ာက္ရသည္။ ဝိုင္ဖိုင္ရ လွ်င္ ျမန္မာျပည္သုံး GSM က အ ဆင္ေျပၿပီ။ FB သုံးလို႔ရၿပီ။ FB မွ တစ္ဆင့္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ သာမဟုတ္၊ ဗီဒီယိုျဖင့္ပင္ စကားေျပာလို႔ ရၿပီ။ Viber  ကေတာ့ တုိင္းျပည္တုိင္းမွာ မရ။ စင္ကာပူတုန္းက အခ်ိန္ေလး နာရီဝက္ရတုန္း တင္စရာ ရွိတာတင္ ပို႔စရာရွိတာ ပို႔ရသည္။ ဘာလီေလ ဆိပ္အတြင္း မွာလည္း ပို႔ေသးသည္။ ဟိုတယ္ ေရာက္ေတာ့ ဟိုတယ္ ဝိုင္ ဖိုင္ကို အသုံးျပဳ၏။ အခ်ိန္ကြာေန သျဖင့္ ဘာလီမွာ ည ၁ဝ နာရီက ျမန္မာျပည္ မွာ ညဦး ၇ နာရီသာရွိ ေသးသည္။ ေခတ္ေပၚ တယ္လီဖုန္း မ်ား၏ ေနာက္ တစ္ခု ေကာင္းခ်က္ မွာ အင္တာနက္ကို ဆက္သြယ္လိုက္ သည္ႏွင့္ နာရီ က ေဒသ နာရီ စံေတာ္ ခ်ိန္သို႔ အလို အေလ်ာက္ေျပာင္း သြား ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ပတ္ နာရီကို ျမန္မာျပည္ စံေတာ္ခ်ိန္ အတိုင္းပင္ ထားလိုက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီး တြက္ ရခ်က္ ရ လြယ္သြား သည္။ ေက်ာ္၍ ေျပာလိုက္ ပါဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ္သြား ရသည့္ ဒီလီ (တီေမာ၏ၿမိဳ႕ေတာ္) သည္ တယ္လီဖုန္းတိုင္း ၏ ကမၻာ့ စံေတာ္ခ်ိန္တြင္ မပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီလီေရာက္ေတာ့ အနီးဆုံး ျဖစ္သည့္ ပါပူအားနယူးဂီနီ ၏ စံေတာ္ခ်ိန္ကို ဆြဲသုံးသည္။ ဒီလီႏွင့္ တစ္နာရီ ကြာ ေနေသာေၾကာင့္ ထိုည ၇ နာရီတြင္ က်င္းပေသာ ဒင္နာကို လြတ္မလို ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ဘာလီက ေလဆိပ္ ႏိုဗိုတယ္ မွာ ေခတ္ေပၚ တယ္လီဖုန္းအားကိုး ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္သည္။ ဧည့္ႀကိဳ ေကာင္တာကေတာ့ ငါတို႔လွမ္းႏိႈး ေပးရမလားဟု ေမးပါေသးသည္။ မနက္စာကို ၆း၃ဝ မွ ၉း၃ဝ အထိ ေကြၽးမည္ ဆိုေတာ့ ႏိႈးစက္ကို ၇း၃ဝ ထားၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္သည္။ ေလ ယာဥ္ခ်ိန္က ၁ဝး၄၅။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ က အြန္လိုင္း လက္မွတ္စာရြက္ပဲ ရွိ သည္။ ေလေၾကာင္းလိုင္းက အင္ဒို နီးရွား၏ ဒုတိယ ေလးေၾကာင္းလိုင္း ဟု ေခၚရေလာက္ေအာင္ပင္ ကမၻာ တစ္ဝန္း ျဖန္႔လႊမ္းေသာ သီရိဝိဇယ (Srivijaya)လိုင္း။ အေရွ႕တီေမာ ႏိုင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေသးေသးေလးျဖစ္ရာ ခရီးသည္နည္းသျဖင့္ စင္ကာပူေလ ေၾကာင္းလို လိုင္းႀကီးမ်ားက တိုက္ ႐ိုက္ မဝင္။ ေလယာဥ္အေသးမ်ား ျဖင့္ အထူး ခရီးစဥ္ဆြဲသည့္ မိတ္ဖက္ ေလေၾကာင္းလိုင္းသို႔ လႊဲေပးသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
ၾကည္မင္း

Comments (0)

Leave a reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*