တရားတစ္ဖက္ ဓားတစ္ဖက္

ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္း တစ္သိန္းငါးေသာင္းအထက္ကာလတစ္ဝိုက္ (ဘီစီ ၁၅ဝဝဝဝ) တြင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ဘိုးဘြားေရွးဦး လူသားမ်ားသည္ မူလက ကိုယ္ လံုးတီးေနခဲ့ၾကရာမွ အဝတ္အစား စတင္ ဝတ္ဆင္စျပဳခဲ့ၾကၿပီဟု ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က တြက္ခ်က္ခန္႔မွန္းၾကသည္။ ဤသည္မွာ ေရွးဦးလူသား ၏အသိÓဏ္၌ ဟီရိၾသတၱပၸတရား ဝင္ေရာက္စြဲကပ္လာျခင္းဟု ယူႏိုင္သည္။ အဟိတ္တိရစၧာန္လိုလံုး တီးေနျခင္းကို မေကာင္းမႈ အျပစ္ ဒုစ႐ိုက္ဟု သိျမင္ယံုၾကည္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

မိမိ၏မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ကိုယ္ခႏၶာဆီမွ ရွက္ေၾကာက္ ရြံ႕ရွာဖြယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ား ကို ဖံုးကြယ္ကာဆီးျခင္းသည္ မ ေကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္ကို ေရွာင္ကြင္း ပစ္ပယ္ျခင္းဟု ခံစားလာရျခင္းမ်ိဳး လည္းျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္ကို ေရွာင္ကြင္း႐ံုမွ်ျဖင့္ ေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္ျဖစ္လာမည္ ျဖစ္ မလာမည္ဟူ၍ကား ခြဲခြဲျခားျခား ျပတ္သားသိျမင္ၾကဦးမည္မဟုတ္။ ထို႔အတူပင္…မိမိႏွင့္ မ်ိဳးတူ သဏၭာန္တူ သတၱဝါတစ္ဦး (သို႔ မဟုတ္) အမ်ားကိုသတ္ျဖတ္ ျခင္း၊ မိမိႏွင့္ မ်ိဳးမတူသဏၭာန္ကြဲ အျခား သတၱဝါမ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ သူ တစ္ပါး၏ ပစၥည္းဥစၥာကို အၾကမ္း ဖက္လုယက္ျခင္း(သို႔မဟုတ္) တိတ္ တဆိတ္
ခိုးယူသိမ္းပိုက္ျခင္းတို႔ကို မေကာင္းမႈဟု သိျမင္လက္ခံမွာမဟုတ္။ သူတစ္ပါးပိုင္ဆိုင္ရာ ဣတၴိ ယမိန္းမသားတို႔အေပၚ အႏိုင္က်င့္ ေစာ္ကားျခင္းကိုလည္း မေကာင္းမႈ ဟု ျမင္ခ်င္မွ ျမင္မည္။ မုသားသံုး လွည့္ဖ်ားျခင္းကိုလည္း မေကာင္းမႈ ဟု ခံစားရမွာမဟုတ္။ သတ္ျခင္း၊ ခိုးျခင္း၊ လိမ္ျခင္း၊ ဗလကၠာယျပဳ ျခင္းတို႔သည္ မိမိေလာဘအလိုကို ျဖည့္ဆည္းသည့္သေဘာကိစၥဟု သာထင္ခဲ့လိမ့္မည္။

ဆိုခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ဝိုက္မွာပင္ ေရွးလူတို႔သည္ Paganism ေခၚသက္မဲ့ေတာ ေတာင္သစ္ပင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းပင္လယ္တို႔ကို ေၾကာက္ ရြံ႕ကိုးကြယ္ၾကသည့္ဓေလ့ကို က်င့္ သံုးစျပဳၿပီဟု ပညာရွင္မ်ားက ခန္႔မွန္းသတ္မွတ္ၾကသည္။ ဤအစဥ္အလာမွ …ေရွးေခါမလူမ်ိဳးတို႔ သည္ ‘ပိုဆိုက္ဒံု’ Poseidon ဟူေသာ မျမင္မေတြ႕ရသည့္ နာနာဘာဝတစ္မ်ိဳးကို သမုဒၵရာေစာင့္နတ္မင္းႀကီးအျဖစ္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကသည့္ဓေလ့ ျဖစ္ထြန္းလာသည္။ ယေန႔ ၂၁ ရာစုေခတ္သစ္သတၱဝါ သေဘၤာသားတစ္ဦးပင္လွ်င္ ပိုဆိုက္ဒြန္ဆိုသည္ႏွင့္ သမုဒၵရာေစာင့္နတ္မင္းႀကီးအျဖစ္ သိျမင္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ကလည္း ”မဏိ ေမခလာ”ကို ပင္လယ္ေစာင့္နတ္ သမီးႀကီးအျဖစ္ ယံုၾကည္ေနတတ္ ၾကသည္။ ဧရာဝတီျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ပင္လယ္ပိုင္းေဒသမွ လူအမ်ားက ေရနစ္ေသရွာေသာ ေမာင္ရွင္ဆိုသူကို ”ေရငန္ပိုင္ဦးရွင္ႀကီး”ဟူေသာ နတ္တစ္ပါးအျဖစ္ ယေန႔တိုင္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကျခင္းကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔က ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ဖို႔မလို။ သူတို႔ သည္ မလံု႔တလံုဝတ္စားထားေသာ ေရွးလူမွ ေပါက္ဖြားဆင္းသက္ခဲ့ၾက ေသာ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားပင္ မဟုတ္ၾကပါသေလာ…။

ကမၻာဦးက ေရွးလူ၏ အမူအက်င့္ေတြကို ေခတ္သစ္လူသားက ဆက္လက္က်င့္သံုးျခင္းကို ေရွးက်သည္၊ လြဲမွားသည္၊ အယူသည္းသည္ဟု အျပစ္ကိုဆို႐ံုမွ်ျဖင့္ ဓေလ့ တစ္ခုပေပ်ာက္သြားေအာင္ မဖ်က္ ဆီးႏိုင္။ ထိုဓေလ့၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးျပစ္ေတြကို ယုတၱိယုတၱာႏွင့္ လက္ေတြ႕၊ မ်က္ေတြ႕ ေျဖရွင္းေဖာ္ ထုတ္ႏိုင္ရမည္။ ထိုဓေလ့ေနရာမွာ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ ဓေလ့ သစ္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ အစား ထိုးျပႏိုင္ရမည္။ ေကာင္းမြန္မွန္ ကန္ေသာ ဓေလ့သစ္တစ္ခု အစားမထိုးႏိုင္လွ်င္.. ဘိုးစဥ္ေဘာင္ ဆက္အ႐ိုးစြဲေနေသာ ဓေလ့ေဟာင္း၊ ဓေလ့ပ်က္ေတြက ”ကတၱရာလမ္း ေပၚႏြားလွည္းေမာင္းသလို” အဆီ အေငၚမတည့္ ရွင္သန္ေနၾကဦးမွာ ျဖစ္သည္။

ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ဓေလ့သည္ ကြၽႏ္ုပ္ တို႔၏ ဗီဇနိယာမမွာ ျဖစ္ဖ်ားခံသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ဗီဇနိယာမသည္ ေမြး သည္မွ ေသသည္အထိ စြဲၿမဲရွင္သန္ ေနေသာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏အလိုေလာဘ ျဖစ္သည္။ ေရွးလူက မိုးႀကိဳးပစ္မွာ ေၾကာက္၍ မိုးႀကိဳးမပစ္ေအာင္ (မိုးႀကိဳးမပစ္ေစလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္) မိုးနတ္မင္းႀကီးကို ဆည္းကပ္ေကာ္ ေရာ္သကဲ့သို႔.. ကြၽႏ္ုပ္တို႔ကလည္း ဝင္ေငြရေပါက္ရလမ္း၊ လာဘ္လာ ဘရရွိလိုေသာ အလိုဆႏၵျဖင့္ နတ္ ေဒဝါေတြ၊ ဘိုးေတာ္ေတြ၊ ေယာဂီ ရေသ့ေတြထံ ဆည္းကပ္ဝပ္တြား ေနၾကသည္။ ေရွးလူက အလိုေလာ ဘျဖင့္ အျခားေရွးလူကို အႏိုင္အ ထက္ သတ္ျဖတ္ကာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ သားမယားတို႔ကို အဓမၼသိမ္းပိုက္ခဲ့ သလို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ကလည္း ဒီဝီဇံတပ္ မႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ပါးသူတို႔၏ နယ္ ေျမထဲသို႔ ဒရၾကမ္းတုိးေဖာက္ဝင္ ေရာက္ တိုက္ခိုက္စီးနင္းၾကသည္။ လူကိုသတ္၊ ေျမကိုသိမ္း၊ အညံ့ခံ သူကို ကြၽန္ျပဳ၊ အားႏြဲ႕သူတို႔ကို အႏိုင္က်င့္ၾကသည္။ ေရွးလူတို႔သည္ တရားမွ်တမႈကို မသိရွိ၊ နားမလည္ ၾကေခ်။

ကြၽႏ္ုပ္တို႔ကမူ တရားမွ်တမႈကို ေကာင္းစြာ နားလည္ၾကပါလ်က္ ”အင္အားသည္သာ အမွန္ တရား” ဟု ခံယူၿပီး တရားမွ်တမႈကို မ်က္ကြယ္ျပဳၾကသည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ပန္ဘုရင့္ေလတပ္က အေမရိကန္ ပိုင္နက္ ဟာဝိုင္ယီကြၽန္းကို အလစ္ အငိုက္မွာ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ေၾက ေအာင္ ဗံုးႀကဲတိုက္ခိုက္သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္မွာေတာ့ အေမရိကန္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီ႐ိုရွီးမားၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အဏုျမဴဗံုးကို ႀကဲခ်လိုက္သည္။ တစ္ဖန္ ၾသဂုတ္ ၉ ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ နာဂါဆာကီၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အဏုျမဴဗံုးတစ္လံုး ႀကဲခ်လိုက္ျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ ေန႔မွာ ဂ်ပန္သည္ ျ>ြခင္းခ်က္မရွိ လက္ေျမႇာက္ ဒူးေထာက္လိုက္ရ သည္။ ဤဥပမာက ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ေခတ္သစ္ကမၻာတြင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ လူသားအားလံုး၏ ကံၾကမၼာကို အဏုျမဴလက္နက္ အင္အားႀကီးေသာႏိုင္ငံက ဆံုးျဖတ္ လိမ့္မည္ဟု အေသအခ်ာ ၫႊန္းျပ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ အ ဏုျမဴလက္နက္ပိုင္ရွင္ႏိုင္ငံေတြ မိႈ လိုေပါက္ေနရာ သူေသကိုယ္ေသ အဆံုးအျဖတ္စစ္ပြဲႀကီး Total War သာျဖစ္ပြားလွ်င္ (က်မ္းဂန္မွာပါရွိသည့္အတိုင္း) မီးျဖင့္ ပ်က္ေသာ ကမၻာအျဖစ္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဤကမၻာေျမသည္ ေန စၾကဝဠာႀကီးထဲတြင္ အမႈန္အမႊားကေလးအျဖစ္ လႊင့္ေမ်ာေနေသာ ဘဝသို႔ က်ေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာ သည္။ ဤအျဖစ္မ်ိဳးကို ေသမထူး ေနမထူးအစြန္းေရာက္စစ္ဝါဒီတစ္စုကသာ လိုလာၾကမည္ျဖစ္ၿပီး အ မ်ားစု ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြက မလိုလားၾက။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားစု ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြက မိမိတို႔ ရရွိထားေသာ ကမၻာေျမ၏ ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ခြင့္မရွိရွာၾကပါ။

ကမၻာေျမကို လွပစြာ အဓြန္႔ ရွည္ေစလိုသူေတြက အမ်ားစုျဖစ္ ေသာ္လည္း လူနည္းစု ျဖစ္ပါလ်က္ အလိုဆႏၵႀကီးမားၿပီး ၾသဇာအာ ဏာ စူးရွထက္ျမက္သူေတြကသာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ကံၾကမၼာကို ဖန္တီး ႏိုင္ၾကသည္။ အလြယ္ဆံုးဥပမာ ေပးရေသာ္…(၁၉)ရာစုတုန္း က ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိမ္းပိုက္လို သူမ်ားမွာ ၿဗိတိသွ်တစ္မ်ိဳးသားလံုး မဟုတ္။ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မႏွင့္တကြ လက္တစ္ဆုပ္စာမွ်သာရွိေသာ မွဴး ႀကီးမတ္ရာမ်ား၊ အရင္းရွင္ႀကီးမ်ား၊
အခြင့္အေရးသမားမ်ားသာ ျဖစ္ ၾကသည္။ (ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္) သူတို႔က ဤကမၻာေျမျပင္တစ္ခုလံုးကို တစ္ လက္မမွ်မက်န္ေအာင္ စိုးမိုးခ်င္ခဲ့ ၾကသည္။

ကမၻာဦးအစမွ ယေန႔ထက္တိုင္ တစ္ကမၻာလံုးကို စိုးမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္စံုတစ္ ရာ၊ ႏိုင္ငံအုပ္စုဟူ၍ မရွိေသး။ ”စၾကဝဠာသခင္” Master of Universe ဟူသည္ စိတ္ကူးယဥ္ ေဝါဟာရမွ်သာ ျဖစ္သည္။ မိသားစု တစ္စုကို လႊမ္းမိုးအုပ္စီးထားေသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး အာဏာ ရွင္မ်ားကေတာ့ ကမၻာအႏွံ႕အျပား မွာ ရွိၾကသည္။ ႏိုင္ငံငယ္တစ္ခုကို လက္သီးဆုပ္ထဲမွာ ခ်ဳပ္ထားသည့္ စစ္တပ္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳထားေသာ အာဏာရွင္ ေခါင္း ေဆာင္က အနည္းငယ္မွ်ေတာ့ ရွိ ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ မသူေတာ္ အာဏာရွင္မ်ား၏ သက္တမ္းသည္ မရွည္လ်ားႏိုင္ပါ။ သူတို႔၏ အလို ဆႏၵ တခ်ိဳ႕တဝက္ျပည့္႐ံုမွ်သာ သက္ဆိုးရွည္ႏိုင္ၾကပါသည္။ သို႔ ပါေသာ္လည္း ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားတစ္ ေယာက္၏ သားဘဝမွ် ကမၻာေပၚ တြင္ ေျမပထဝီအားျဖင့္ အက်ယ္ ျပန္႔ဆံုး အႀကီးမားဆံုးျဖစ္ကာ ႐ုရွားႏိုင္ငံႀကီးကို ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ခ်ဳပ္ကိုင္သြားခဲ့သည့္ အာဏာရွင္ ”ဂ်ိဳးဇက္စတာလင္”ကို ေတာ့ ျ>ြခင္းခ်က္အားျဖင့္သာ အသိ အမွတ္ျပဳမည္ျဖစ္သည္။ ကမၻာတုန္ေအာင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ္ လည္း သူ၏သမိုင္းတြင္ေသာ လူ သတ္ဝါဒေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာေသၿပီး သမိုင္းဝင္ေနရာမွာ အုတ္ဂူသြင္းခံ ခဲ့ရၿပီးကာမွ သူ႔အုတ္ဂူကို ဖ်က္သိမ္းေရႊ႕ေျပာင္းျခင္း ခံလိုက္ရ သည္။ အာဏာ အလိုရမၼက္ျပင္းပ် သည့္ ေနာက္ဆက္တြဲဆိုးက်ိဳးသည္ အ႐ိုးစုကိုပင္ သက္ညႇာခြင့္မေပးဟု သံေဝဂယူစရာပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ သန္းခ်ီ သည့္ ဘဝမ်ားသည္လည္း ရွင္သန္ ထေျမာက္ျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကေတာ့ေပ။

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ အလိုႀကီးလွ်င္ ေန႔ေရာ ညပါခြက္ ဆြဲ၍ ေလွ်ာက္ေတာင္းေန႐ံုသာ ရွိမည္။ သူေဌးသူၾ<ြကယ္တစ္ဦး အ လိုႀကီးပါက လူမြဲေတြ ပိုမိုမြဲညစ္ လူျဖစ္႐ႈံးကုန္ၾကမည္။ အမ်ားဆိုင္ ႏိုင္ငံ့ဘ႑ာေတြ လံုးပါးပါးကုန္ၾက မည္။ (ေနာက္ဆံုးအားျဖင့္) က်ဴး ေက်ာ္သိမ္းပိုက္ေရးအဓမၼစစ္ပြဲမ်ား ဆီသို႔ ဦးတည္သြားႏိုင္သည္။ သူ ေတာင္းစားေလာဘႀကီးလွ်င္ ခဲ ျဖင့္ ဝိုင္းေပါက္ၿပီး ႏွင္ထုတ္ခံရ တတ္သည္။ သူေဌးသူၾ<ြကယ္ ေလာ ဘႀကီးလွ်င္လည္း နရသိန္ေထာင္ နန္းမွာ စံျမန္းရတတ္သည္။ သူ ေတာင္းစား ေလာဘမႀကီးလွ်င္ လည္း ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားႏိုင္မည္။ သူေဌးသူၾ<ြကယ္ ေလာဘ မႀကီးလွ်င္လည္း အေျခအေနမ ပ်က္တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေနၿမဲ ေနႏိုင္မည္။

တိုင္းရင္းသား မ်ိဳးကြဲမ်ိဳးစံု မ်ားျပားစု႐ံုးေနထိုင္ၾကရာ ကြၽႏ္ုပ္ တို႔၏ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသည္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည့္ ၁၉၄၈ ခု ႏွစ္မွစ၍ ယေန႔အထိ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးမရရွိႏိုင္ေသးျခင္းမွာ အထက္တြင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုခဲ့ေသာ အလိုေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာရဲပါသည္။ (၁၉၄၇)၊ (၁၉၇၄)၊ (၂ဝဝ၈) အေျခခံဥပေဒသံုးခုစလံုး အလိုေလာဘမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾက ရသည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ အသက္ဝင္ အသံုးျပဳေနဆဲ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒကို လက္မခံ ႏိုင္ၾကသူမ်ားသည္ သူတို႔၏ အလို ေလာဘႏွင့္မကိုက္ညီ၍ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ ”မကိုက္ညီျခင္း”၏ အဓိပၸာယ္မွာ မိမိတို႔လိုသေလာက္ မရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္ က ဖိုးေရႊလမင္းႀကီးေပးႏိုင္သည္မွာ ေအးျမၾကည္လင္ေသာ အလင္း ေရာင္မွ်သာျဖစ္သည္။ ”ထမင္းဆီ ဆမ္း ေရႊလင္ပန္း”ကိုေတာ့ ဖိုးေရႊ လမင္းႀကီးက ဘယ္ေသာအခါမ်ား မွ ေပးႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ရြာတစ္ ရြာမွာ သူႀကီးက အရက္ဆိုင္ဖြင့္ရန္ ခြင့္ျပဳထားခဲ့ခ်ိန္မွာ
ဘိန္းပါေရာင္း ခြင့္ျပဳပါဟု တရားလက္လြတ္ ေတာင္းဆိုလွ်င္ မဖြယ္မရာ ႀကံစည္မႈႏွင့္ ထိပ္တံုးအခတ္ခံရႏိုင္သည္။ အကယ္၍ သူႀကီးကိုယ္တိုင္ လွ်ိဳ႕ ဝွက္ဘိန္းခန္းဖြင့္ထားသည္ဆိုလွ်င္ လွ်င္ေတာ့ ထိုသူႀကီးကိုသာ အျပဳတ္ႏွံၾက႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။

ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ႏိုင္ငံသည္ လက္ နက္ကိုင္ ပုန္ကန္မႈစစ္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ား၏ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့မႈကို မေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္ခဲ့ ပါ။ စစ္ပြဲမ်ား၏ ရလဒ္ အ႐ိုးစုပံု ေပၚမွာ စံအိမ္ကို စိန္ျဖင့္ မႊန္းခြင့္ ႀကံဳသူအခ်ိဳ႕ရွိခဲ့ပါသည္။ အဆိုးရြား အနစ္နာဆံုးမွာ တိုင္းျပည္တည္ ေဆာက္ေရးအတြက္ အသံုးျပဳခြင့္ မရပါဘဲ စစ္စရိတ္အျဖစ္ သယံဇာတေတြ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့၊ ဆံုး႐ႈံးေနဆဲျဖစ္ ပါသည္။ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ”ေၾ<ြကးထူမပူ၊ ေပြးထူ မယား” ဟူေသာ စာဆိုကေလးအတိုင္း ကြၽႏ္ုပ္တို႔ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ အ ေရထူခဲ့ၾကပါၿပီ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ႏိုင္ငံသား လူငယ္ေမာင္မယ္ အေျမာက္ အျမားသည္ လူသားသက္ရွိ သယံ ဇာတမ်ားအျဖစ္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ အခ်ိဳ႕မွာ အသံုးေတာ္ ခံေနၾကရရွာ ပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ႏိုင္ငံသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူသားရင္းျမစ္
ံကာေည Human Resources ရွားပါးေသာ ”ကာကဝလႅိယႏိုင္ငံ” ျဖစ္လာေနသည္ဟု ခံစားေနမိသည္။ ဤဘဝဆိုးမွ ႐ုန္းထဖို႔ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ညီၫြတ္ေပါင္းစည္းၾကရပါလိမ့္မည္။

လက္ရွိဒီမိုကေရစီ အစိုးရသည္ ဒီမိုကေရစီ တရားဓမၼ သက္သက္ ခ်ည္းျဖင့္သာေန၍မရ။ လက္တစ္ ဘက္က လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းေနစဥ္.. က်န္လက္တစ္ဖက္က ထက္လွစြာေသာ ဓားသန္လ်က္ ကို ၿမဲၿမဲတင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားရ ေပမည္။ ေဘးအႏၲရာယ္ေတြ႕သည္ ႏွင့္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္၊ သြက္ သြက္လက္လက္ ခုတ္ပိုင္းၿပီးသား ျဖစ္ရမည္။ ။

ၾကဴးနစ္