8:11 am
ဒီစာကို ကြၽန္ေတာ္ မေရးမျဖစ္လို႔ ေရးရတာပါ။ ေရးခ်င္လြန္းလို႔ မဟုတ္ဘဲ၊ မေရးခ်င္ဘဲနဲ႔ ေရးလိုက္ရတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ။ ေရးသင့္ မေရးသင့္လည္း အေတာ္ကေလး စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တိုင္း ျပည္အတြက္ အားလံုးသိထားသင့္တယ္ထင္လို႔ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အဓိကတင္ျပခ်င္တဲ့သတင္း စကားကေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာကိစၥကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ သေဘာ မထားဖို႔ တာဝန္ရွိသူေတြေရာ၊ ျပည္သူအား လံုးကိုပါ သတိေပးခ်င္လို႔ပါပဲ။ ဒီလို ေျပာလို႔ လူေတြကို လိုတာထက္ပိုၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္ေအာင္ ဖြမိတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္သလို လူ အုပ္စုႏွစ္ခုအၾကား ရန္လိုမႈေတြ၊ ပဋိပကၡနဲ႔ အဓိက႐ုဏ္းေတြျဖစ္လာေအာင္ဆြ ေပး တာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပ မယ့္ဒီကိစၥက အမ်ိဳးသားလံုၿခံဳေရးနဲ႔ တိုက္ ႐ိုက္ပတ္သက္ေနၿပီး စိုးရိမ္သင့္တဲ့အတိုင္း အတာကလည္း ရွိေနတယ္လို႔ ယူဆမိတဲ့အတြက္ ”ဆိုေရးရွိက၊ ဆိုအပ္လွ၏” လို႔ သေဘာထားၿပီး ေရးရတာျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေရးကိစၥေတြကို ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး တာဝန္အရေရာ၊ ဝါသနာအရပါ ေလ့လာခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အထူးသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးကိစၥေတြကို ကြၽန္ ေတာ္အာ႐ံုစိုက္ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ အ ၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ထိုင္း ေတာင္ပိုင္းက အၾကမ္းဖက္ ျပႆနာေတြ အေၾကာင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးခဲ့ဖူးသလို၊ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ ၉/၁၁ အေရးအခင္းကစၿပီး လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အိုင္အက္စ္အဖြဲ႕ အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေလ့လာေရးသားမႈ ေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကံဳအရ ေျပာရ မယ္ဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလ ၉ ရက္ေန႔ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာကိစၥဟာ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔တုန္းက ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း နာရာသီဝတ္ျပည္ နယ္မွာ ထိုင္းအင္ဂ်င္နီယာ တပ္ရင္းဌာန ခ်ဳပ္ကို လူအုပ္နဲ႔ ညပိုင္းမွာ ဝင္ေရာက္စီး နင္းၿပီး လက္နက္ေတြ လုယူသြားၾကတဲ့ျဖစ္ စဥ္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းနီးပါး တူညီေနပါတယ္။
အဲဒီျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အေျခခံေနာက္ေၾကာင္း ကေလးကို ျပန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းက ျပည္နယ္ေတြဟာ မေလး ႏြယ္ဖြား မြတ္စလင္ေတြ ေနထိုင္တဲ့ နယ္ ေျမျဖစ္ၿပီး ၁၆ ရာစုကစလို႔ ထိုင္းဘုရင္ရဲ႕ သိမ္းပိုက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္ကို ေရာက္ရွိခဲ့ ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္းက စၿပီး ခြဲထြက္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ စတင္ခဲ့ၿပီးေတာ့ PULOလို႔ေခၚတဲ့ ပတၴနီလြတ္ေျမာက္ေရး တပ္ေပါင္းစုဟာ အထင္ရွားဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာ ခြဲ ထြက္ေရး သူပုန္အဖြဲ႕ေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ရွိခဲ့ ၿပီး ၁၉၈ဝ ျပည့္လြန္ကာလေတြမွာေတာ့ အစိုးရရဲ႕ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ႀကိဳးပမ္းမႈေတြေၾကာင့္ အဲဒီအဖြဲ႕ေတြ အင္အားက်ဆင္းၿပီး ၿငိမ္သြားခဲ့ပါ။ ၿငိမ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ကေန ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြေၾကာင့္ လူေပါင္း ၂ဝဝ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္မွာ ၉/၁၁ အေရးအခင္း ျဖစ္ပြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကမၻာႀကီးမွာ ဆင္ျမဴရယ္ဟန္တင္တန္ ေျပာသလို ယဥ္ ေက်းမႈ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းခ်င္း တြန္းတိုက္မႈ ပဋိပကၡဟာ ပိုၿပီးပံုေပၚလာပါတယ္။ ကမၻာအႏွံ႔က ဘာသာတူေတြဟာ အိုစမာဘင္ လာဒင္ကို သူရဲေကာင္းသဖြယ္ျမင္လာၾက ၿပီး အယူအစြဲျပင္းထန္သူေတြက စစ္ေသြးၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြ ေဖာ္ေဆာင္လာပါတယ္။
ထိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာေတာ့ မူလက သဘာဝမတူတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွစ္ခု အ ၾကားမွာ နယ္ေျမခြဲထြက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ အေနနဲ႔ ရွိခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ အယူအစြဲေတြ ပါ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕လာခ့ဲပံုရပါတယ္။ လူမႈ စီးပြားေရးအေျခအေနကို ဆန္းစစ္ရင္ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာ မေလးႏြယ္ဖြားေတြက အနိမ့္ဆံုးအုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစား ေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ ထိုင္းေတြက အစုိးရအရာရွိနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြျဖစ္ၾကၿပီး ထိုင္းတ႐ုတ္ေတြကေတာ့ အဲဒီေဒသမွာရွိတဲ့ ေရာ္ဘာၿခံႏွင့္ တျခား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို အုပ္စီးထားပါ တယ္။ ဒီအေျခအေနဟာ မေလးႏြယ္ဖြား ေတြကို မခံခ်င္တဲ့ အငံု႔စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚ ေစခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ မေလးေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ဘာသာမတူ လူမ်ိဳးမတူတဲ့ စကား မတူတဲ့ ထိုင္းစာသင္တဲ့ အစိုးရေက်ာင္း ေတြကို မတက္ခ်င္ၾကဘဲ လူမ်ိဳးတူ ဘာ သာေရးဆရာေတြ တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ ထားတဲ့ ‘ပြန္ေဒါက္’လို႔ေခၚတဲ့ အေျခခံ ဘာသာေရး ေက်ာင္းေတြမွာပဲ တက္ၾကပါ တယ္။ ပြန္ေဒါက္ေတြမွာ အေျခခံအာရဗီဘာသာနဲ႔ ဘာသာေရးသင္ခန္းစာေတြ ၿပီးသြားရင္ ပါကစၥတန္မွာရွိတဲ့ ‘မဒရပ္ဆာ’ ဘာသာေရးေက်ာင္းေတြမွာ တခ်ိဳ႕ကသြား တက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမဒရပ္ဆာေတြက ေန ‘ဂ်ီဟတ္’အယူအဆနဲ႔ စစ္ေရးအတတ္ပညာ၊ အၾကမ္းဖက္ေဖာက္ခြဲမႈ နည္းပညာ အဆက္အသြယ္ေတြ ရရွိလာခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ကစၿပီး ထိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာ အၾကမ္းဖက္မႈ ျဖစ္စဥ္ ေတြ ပိုမို ျဖစ္ပြားလာခဲ့တာေတြ႕ ရပါတယ္။
၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရိလ ၄ ရက္ေန႔ကေတာ့ ထိုင္းေတာင္ပိုင္း အၾကမ္းဖက္မႈ သမိုင္းမွာ အခ်ိဳးအေကြ႕စာမ်က္ႏွာသစ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းအစိုးရ အဆက္ဆက္ ဟာ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာ ျပည္တြင္းလံုၿခံဳ ေရးစစ္ဆင္မႈ ကြပ္ကဲေရးဌာနခ်ဳပ္ ထားရွိခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီဌာနခ်ဳပ္ေအာက္မွာ ထိုင္း ေတာင္ပိုင္းေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ရင္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီတပ္ရင္းေတြထဲက နာရာသီဝတ္မွာ ရွိတဲ့ တပ္ရင္းတစ္ခုရဲ႕ တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္ကို မနက္လင္းအားႀကီးမွာ စစ္ေသြးၾကြ အၾကမ္းဖက္ေတြက ဝင္စီးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ တည္ၿငိမ္ေနၿပီး ရန္သူ သတင္းလည္း မရွိ၊ တုိက္ခိုက္ေရး
တပ္ရင္း လည္းမဟုတ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာတပ္ရင္း ရဲ႕ ဗဟိုကင္းကလည္း သတိေပါ့ဆခဲ့ပံုရ ပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္သမားေတြက ကင္း သမားကို ဓားေျမႇာင္နဲ႔လည္လွီးခဲ့ၿပီး အိပ္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေစာင့္တပ္စိတ္ကိုပါ ရွင္းပစ္ ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းစစ္သားေလးေယာက္ ေသဆံုးၿပီး အားလံုး လည္ပင္းလွီးျဖတ္အ သတ္ခံခဲ့ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့မွ လက္နက္ တိုက္မွာရွိတဲ့ လက္နက္စုစုေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ကို ကားနဲ႔တင္ၿပီး ထြက္သြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ လံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြကို ဟန္႔တားႏိုင္ေအာင္ လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ သံဆူးေတြခ်ခဲ့တာ၊ တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာပဲ တျခားေနရာေတြမွာ ေယာင္ျပ တိုက္ကြက္ ေဖာ္တာ၊ ကားတာယာေဟာင္း ေတြကို မီး႐ိႈ႕ၿပီး အာ႐ံုလႊဲတာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပါသြားတဲ့ လက္နက္ေတြထဲမွာ အမ္ ၁၆ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္တင္ပဲ အလက္တစ္ရာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလက္နက္ေတြဟာ အခု အခ်ိန္အထိတစ္လက္မွ ျပန္မရေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ထိုင္းေတာင္ ပိုင္းဟာ တစ္စက္ကေလးမွ မၿငိမ္သက္ ေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပစ္ မွတ္ေတြကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို တိုက္ခိုက္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အစိုးရေက်ာင္း ေတြကို မီး႐ိႈ႕တာ။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြကို သတ္ျဖတ္တာေတြ လုပ္လာခဲ့သလို ထူး ထူးျခားျခား အေျပာင္းအလဲအေနနဲ႔ ဆြမ္း ခံထြက္လာခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေတြ ကိုပါ သတ္ျဖတ္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာခဲ့ပါ တယ္။ ဒါဟာ အရင္တုန္းကလို နယ္ေျမခြဲ ထြက္ေရးလႈပ္ရွားမႈထက္ ဘာသာေရးဘက္ ကို ဦးတည္လာတာ ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာ ဘုန္းႀကီး ေတြ ဆြမ္းခံထြက္ရင္ စစ္တပ္က လက္နက္ အသင့္အေနအထားနဲ႔အေစာင့္ လိုက္ေပး ေနရတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္တုန္းက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သက္ဆင္ရွင္နာဝပ္ အစိုးရ ဟာ အၾကမ္းဖက္ေတြကို အင္အားသံုး ႏွိမ္ နင္းခဲ့ပါတယ္။ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ နာရာသီဝပ္၊ ပတၴနီနဲ႔ ယာလာျပည္နယ္ေတြ က ရဲစခန္း ၁၁ ခုကို အၾကမ္းဖက္အုပ္စုက တစ္ခ်ိန္တည္း ဝင္တိုက္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္ အင္အားသံုးၿပီး ျပန္တိုက္တဲ့အတြက္ သူ ပုန္ တစ္ရာေလာက္ ေသဆံုးပါတယ္။ ထူး ျခားျဖစ္စဥ္တစ္ခုကေတာ့ အၾကမ္းဖက္ အုပ္စုအင္အား ၃ဝ ေလာက္ဟာ ေရွး ေဟာင္းဗလီတစ္ခုထဲကေန မဆုတ္ခြာဘဲ အျပင္းအထန္ ခုခံေနခဲ့ပါတယ္။ ဝိုင္းထား တဲ့လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕က လက္နက္ခ်ဖို႔ အ ႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အထိ လက္နက္မခ်တဲ့အတြက္ ဗံုး ပစ္ေလာင္ခ်ာေတြသံုးၿပီး အတင္းဝင္ေရာက္ စီးနင္းတဲ့အခါ တိုက္ခိုက္ေရးသမားအား လံုး ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို လူ႕ အခြင့္အေရးအဖြဲ႕ေတြက အလြန္အကြၽံ အင္အားသံုးတယ္ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ၾကေတာ့ တာပါပဲ။ ဧၿပီလ တိုက္ခိုက္မႈမွာပါလို႔ အရွင္ဖမ္းဆီးရမိတဲ့သူေတြကိုလည္း လူမ ဆန္စြာ ဆက္ဆံတယ္။ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ တယ္ဆိုၿပီး လူေတြေထာင္ခ်ီၿပီးေတာ့ တပ္ ဘိုင္ အက်ဥ္းေထာင္ကို ဝိုင္းရံဆႏၵျပၾက ပါတယ္။ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္လာေတာ့ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္နင္းေရး ရဲတပ္ဖြဲ႕ကဝင္ရွင္း ပါတယ္။ လူတစ္ေထာင္ေလာက္ကို ထပ္ၿပီး ဖမ္းဆီးလိုက္ရပါတယ္။ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ လူေတြကို အက်ဥ္းစခန္းဆီ ပို႔ေဆာင္ရာမွာ အခ်ဳပ္ကားမေလာက္လို႔ ျပည့္သိပ္ေအာင္ ထည့္ၿပီးပို႔တဲ့အတြက္ လူတခ်ိဳ႕ ေလမြန္းၿပီး ေသဆံုးၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပႆနာက မၿပီးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သက္ဆင္လက္ထက္မွာ ထုိင္းေတာင္ ပိုင္းကို ထိန္းမရခဲ့သလို ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွာ အာဏာသိမ္းယူခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရလက္ထက္ မွာလည္း မထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္ အစိုးရအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟူသီကိုယ္တိုင္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထိုင္း ေတာင္ပိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို စည္း႐ံုးေရးနည္းဖြံ႕ၿဖိဳးေရးနည္းေတြနဲ႔ အသံုးျပဳၿပီး ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ တစ္ဖက္မွာ သူပုန္ေတြက စစ္ေရးနည္း လမ္းကို အသံုးျပဳခ်ံဳခိုၿပီး ေျပာက္က်ားနည္း ေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္မႈေတြေၾကာင့္ စစ္သည္ ေတြ မၾကာခဏက်ဆံုးေနၾကရသလို တစ္ ဖက္မွာလည္း အျပစ္မဲ့တဲ့ အရပ္ဘက္ပစ္ မွတ္ေတြကို ဗံုးခြဲပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ေနလို႔ ၿမိဳ႕ရြာလံုၿခံဳေရး တာဝန္ေတြပိေန ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြကို ပစ္မွတ္ ထားတုိက္ခုိက္မႈ၊ ေက်ာင္းေတြကို မီး႐ိႈႈႈ႕မႈ ေတြက ဆက္ၿပီးတိုးပြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂ဝဝ၇ ခု ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ထိုင္းေတာင္ပိုင္း ကို တပ္အင္အားသံုးေသာင္းေလာက္ လံု ၿခံဳေရးခ်ထားေဆာင္ရြက္ထားခဲ့တာေတာင္ မွ ေက်ာင္းေပါင္း ၁ဝဝဝ ေက်ာ္ ပိတ္ထား ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးဖို႔ အစိုးရဘက္က ကမ္း လွမ္းေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပြဲအစား ထစ္ခနဲရွိရင္ လူထုဆႏၵ ျပပြဲဆိုတာနဲ႔ပဲ အစိုးရ ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ရ တာ ျဖစ္ပါတယ္။
လံုၿခံဳေရးတာဝန္ယူရတဲ့ တပ္ ဖြဲ႕ေတြကေတာ့ ”ေရွ႕မွာေတာင္ကုန္း၊ ေနာက္မွာ ခံု႐ံုး” ဆိုတာလို ေတာထဲမွာ က်ည္ဆန္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဆႏၵျပမႈဆိုတဲ့ ဆန္ ႏွစ္ဆန္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရင္း စစ္ေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မ်က္ႏွာစာႏွစ္ခုမွာ အက်ပ္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အစိုးရေတြျဖစ္တဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘိစစ္နဲ႔ ယင္းလတ္ရွင္နာဝပ္တို႔ လက္ ထက္မွာလည္း ထူးမျခားနားပါပဲ။ ယင္းလတ္ လက္ထက္မွာ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းကို ကိုယ္ ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးဖို႔အထိ စဥ္းစားခဲ့ပါ ေသးတယ္။ စစ္ဘက္က အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္လို႔ မေပးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
စစ္ဘက္က ကန္႔ကြက္တယ္ဆိုတာ လည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ထိုင္းေတာင္ ပိုင္းဟာ နယ္စပ္မ်ဥ္းတစ္ဖက္မွာ မေလး ရွားႏိုင္ငံနဲ႔ ထိစပ္ေနတာပါ။ ထိုင္းေတာင္ ပိုင္းသားေတြဟာ မေလးရွားႏိုင္ငံက မေလး လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကား၊ ကိုး ကြယ္တဲ့ဘာသာ အကုန္လံုးတူပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရျပည္ နယ္ေပးလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံတကာဥပေဒအရ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ၿပီး အမ်ားစု သေဘာဆႏၵအ ရလို႔ဆိုကာ မေလးရွားနဲ႔ ေပါင္းစည္းသြား ႏိုင္ပါတယ္။ ယူကရိန္းႏိုင္ငံထဲက ခ႐ိုင္းမီး ယား ကြၽန္းဆြယ္ဟာ ႐ုရွားနဲ႔ ေပါင္းသြား သလို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ယင္းလတ္ေနာက္ပိုင္းတက္လာတဲ့ လက္ရွိ ထိုင္းစစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာ လည္း ထိုင္းေတာင္ပိုင္းအေျခအေနက တိုးတက္ ေျပာင္းလဲမလာတဲ့အျပင္ ပိုေတာင္ ဆုတ္ယုတ္လာတဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ ေတြမွာရွိတဲ့ ခရီးသြား အပန္းေျဖစခန္းေတြ မွာ အတြဲလိုက္ ဗံုးကြဲမႈေတြ တစ္သီတစ္ တန္းႀကီးျဖစ္ခဲ့တာ ယခုထက္ထိ အေတာ မသတ္ေသးပါဘူး။ ဗံုးကြဲမႈေတြက ၿမိဳ႕ ေတာ္ ဘန္ေကာက္ဘက္အထိပါ တျဖည္း ျဖည္းတက္လာၿပီး အခုဆိုရင္ ဘန္ေကာက္ ကိုပါ ၿခိမ္းေျခာက္ေနပါၿပီ။ ေတာင္ပိုင္းအ ၾကမ္းဖက္ အဖြဲ႕ေတြက ဘန္ေကာက္မွာ အေသခံကား ဗံုးခြဲမႈမ်ိဳးေတြ လုပ္မယ္လို႔ သတင္းၾကားတဲ့အတြက္ လံုၿခံဳေရးေတြ တိုးျမႇင့္ခ်ထားရေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ကိုကိုလိႈင္