အၾကည္ေတာ္
ဒီႏွစ္ပိုင္းဘာျဖစ္တယ္ မသိပါ ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တစ္ေန႔ကို ေဆးေလးလုံး ေလာက္ေန႔စဥ္ပုံ မွန္ ေသာက္ရပါတယ္။
အရင္က ေပေပေတေတေနခဲ့ တုန္းက ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ အခု အိမ္မွာေနရင္ကို မက်န္းမာလွပါ ဘူး။
စားေနရတဲ့အစားအေသာက္က ပဲ ပုံစံမမွန္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ေနထိုင္ပုံပဲ ေျပာင္းသြား လား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် အေၾကာတက္သလိုလို၊ ေခါင္း ကိုက္သလိုလို၊ ဗိုက္ေအာင့္သလိုလို နဲ႔ အၿမဲတမ္း ခ်ဴခ်ာေနရပါတယ္။
ေဆးေတြလည္း ပုံမွန္ေသာက္ ေနပါလ်က္နဲ႔ သိပ္ေနမေကာင္းတာနဲ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ ထပ္ၿပီးတိုင္ပင္ရပါတယ္။
“ေဆးခ်ည္းပဲအားကိုးမေနနဲ႔ ဆရာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း က်န္းမာ ေရးေလးဘာေလးလုပ္ေပါ့”
သူ႔အႀကံေပးခ်က္ကို လက္ခံရပါ တယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေကာင္းမယ္ ထင္တဲ့ေဆးေတြခ်ည္းလွိမ့္စားၿပီး ကိုယ္တိုင္က ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား မလုပ္ရင္ သိပ္ၿပီးေတာ့ အက်ဳိးရွိ လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အခုေတာ့ ေဆာင္း တြင္းလည္းဝင္ပါၿပီ။ (သိပ္လည္း မေအးပါဘူး) မနက္ေစာေစာထၿပီး ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလးလုပ္ဖို႔ ႀကိဳး စားရပါတယ္။
ခါတိုင္း မနက္(၇)နာရီေလာက္ မွ အိပ္ရာကထေနရာကေန မနက္ (၅)နာရီေျပာင္းထလိုက္ရတာ လြယ္ လွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
(၅)နာရီဆိုတာ အလင္းေရာင္ သိပ္ျမင္လွေသးတာလည္း မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူျပတ္တဲ႔ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔၊ ေျပးဖို႔ဆိုတာ သိပ္ လုံၿခဳံလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ (ျဖစ္ႏိုင္ ရင္ေတာ့ လူမရွိတဲ့ေနရာမွာ ေအး ေအးေဆးေဆးေလ႔က်င့္ခန္းလုပ္ခ်င္ တာေပါ့။)
မတတ္သာတဲ႔အဆုံး လူ အမ်ားစု၊ က်န္းမာေရးျပဳလုပ္ရာ၊ အနီးအနားက တံတားေလးတစ္ခုဆီ ပဲ ေျပးသြားမိပါတယ္။
“အဲ”
အဲဒီမွာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လို ပဲ မနက္ေစာေစာ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္သူေတြနဲ႔ စည္ကားလွပါ တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ အသိ တစ္ေယာက္က..
“ဆရာက်န္းမာေရးေလ့က်င့္ ခန္းလာလုပ္တာလား”
ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ နားသြားမိပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်။ လူက ေနမ ေကာင္းျဖစ္လာလို႔”
သူက ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားလုပ္ ရင္း
“ဟုတ္တယ္ဗ်။ အခုဟာက စားရတာေတြက ဘာေတြျဖစ္မွန္း မသိဘူး။ အသီးအရြက္ကအစ ေဆးဆုိးတာနဲ႔။
ပိုးသတ္ေဆးေတြ ျဖန္းထားတာနဲ႔ဆုိေတာ့ ေတာ္႐ုံမစား ရဲဘူး။ ေနာက္ၿပီး င႐ုပ္သီးမႈန္႔ေတြ ကလည္း အစစ္လား အတုလား မသိ ဘူးဗ်ာ။
ဒါတင္မကဘူး။ စားေနရတဲ့ ဆီေတြကလည္း ရင္ေတာင္ က်ပ္ တယ္ဗ်ာ”
ကိုယ္လည္း အဲလိုပဲ ခံစားေနရ တာမို႔ ေခါင္းညိတ္မိတယ္။
“အစားေသာက္ေတြ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္စားတာေတာင္ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဆိုင္မွာဆို စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ ကဲ.. သြားမယ္ဆရာေရ၊ အလုပ္က သြားရ ဦးမွာမို႔ စိတ္ညစ္တယ္”
သူထြက္သြားေတာ့ ကိုယ္လည္း နည္းနည္း ညစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔တံ တားေပၚတက္ၿပီး ေလေကာင္းေလ သန္႔ ႐ွဴမယ္လုပ္ေတာ့မွ တံ တား ေအာက္က ပစ္စလက္ခတ္ပစ္ထားတဲ့ အမႈိက္ေတြျမင္ၿပီး အသက္ေတာင္ ေအာင့္မိသြားတယ္။
“ဟာ ကိုၾကည္ ေစာေစာစီးစီး ပါလား”
ရပ္ကြက္ထဲက က်န္းမာေရး လုပ္သူ အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ ေတြ႕တယ္။
“ေအးဗ်ာ နည္းနည္းေန မေကာင္းသလိုျဖစ္လို႔”
သူက ကြၽန္ေတာ့္နား အေၾကာ ေတြေလွ်ာ့ေနတယ္။ ၿပီးမွ
“ဟိုမွာေတာ့ ခ်ေနၿပီေနာ္”
“ဗ်ာ”
အရင္းမရွိအဖ်ားမရွိ ေျပာေတာ့ ေၾကာင္ေနမိတယ္။ ဒါကို သူက
“နယ္စပ္ေတြမွာေလ။ မေန႔က တိုက္ပြဲေတြျဖစ္လို႔”
“ေအာ္”
စိတ္က သူေျပာတဲ႔ နယ္စပ္တိုက္ ပြဲေတြဆီ ေရာက္တယ္။
“အဲ႔ဒါ ဘယ္သူလြန္တယ္ထင္ လဲ”
“ဗ်ာ အဲဒါေတာ့ သိပါဘူးဗ်ာ”
“ကြၽန္ေတာ့္အထင္က”
တိုက္ပြဲေတြ အေျမာက္ေတြ က်ည္ဆန္ေတြ ေခါင္းထဲေရာက္လာ ျပန္တယ္။
“သြားမယ္ဗ်ာ။ စကားက ေျပာ လို႔ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။ အိမ္မွာက ေလးေက်ာင္းပို႔ရဦးမယ္။ ကေလး စရိတ္ကလည္း မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ”
ေအာ္… ငါမိန္းမ မယူမိတာ ကံေကာင္းတာပဲလို႔ စိတ္ထဲ ထိတ္ခနဲ ဝမ္းသာမိေသး။ ဒီလိုနဲ႔ ဘာမွ မထူး ျခားဘဲ အိမ္ဘက္လွည့္ျပန္မ ယ္လုပ္ ေတာ့
“ဟာ.. ကိုၾကည္ ျပန္ေတာ့မွာ လား”
“ဟုတ္ကဲ႔ဗ်”
“အေတာ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္ေတာ့မလို႔၊ ကားထြက္ရဦးမွာမို႔ ေလ”
“ေအာ္”
ရပ္ကြက္ထဲက တကၠစီသမား အတူလမ္းေလွ်ာက္ရင္း
“မလြယ္ဘူး ကိုၾကည္ရာ၊ ရန္ ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကားလမ္းပိတ္တာနဲ႔ ဒီ ၾကားထဲ ကုန္ကားသမားေတြ ဆႏၵျပ လို႔ဆိုလား”
စိတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျမင္ကြင္းဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
“တစ္ေန႔ကလည္း တကၠစီ သမားကို ဓားျပတိုက္လို႔တဲ႔”
သူ႔ရဲ႕စကားေတြနားထဲ တန္း စီဝင္လာတယ္။ လူကလည္း ၿငီး စီစီျဖစ္လာတယ္။
“ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ ဓားျပ တိုက္လို႔ေလ။ အဲဒါ”
ေခါင္းကိုက္သလိုျဖစ္လာတယ္။ “တကယ္လို႔မ်ား အဲ႔ဒီဓားျပတိုက္ခံ ရတာ ကိုယ္မ်ားျဖစ္ေနရင္ဆိုတဲ့ စိတ္က ေခါင္းထဲ ဝင္လာျပန္တယ္။
လူက က်န္းမာေရးနည္းနည္း လုပ္လို႔ ႏုံးေနတာလား၊ မေျပလည္ သံေတြၾကားၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္ တာလား၊ မေဝခြဲတတ္ေတာ့ဘူး။
လမ္းေပၚၾကည့္ေတာ့လည္း ဒီဇင္ဘာလမွာ က်န္းမာေရးျပဳလုပ္ သူေတြ အမ်ားအျပား။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်မရွိၾက ဘူး။
က်န္းမာခ်င္ၾကေပလ်က္၊ မက်န္းမာတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ။
ေခြၽးေတြကို သီးလို႔။
အၾကည္ေတာ္
